ir gün derste öğrencilerimle “unutmak” fiili üzerine sohbet açıldı. Herkes fikrini söyledi ama içlerinden birinin ifadesi çok dikkatimi çekti: “Öğretmenim,
İnanmayı seçtim, umudun kolları uzun. Elbet sarar bizi de. Kıskansın keder, düşsün çöllere. Varsın gam çeksin hayatın çilesini. Sen, umudun
